Muzej Sarajeva se može pohvaliti da u svom bogatom fundusu posjeduje instrumente od posljednjih autentičnih izvođača sazlijske sevdalinke Behke i Igbala Ljuce. Legendarni duo koji je ljubav prema sevdalinci ujedinila poslovno i ljubavno. Na samo svoj specifičan način izvodili su bošnjačku i bosansku sazlijsku muziku, a izvodili su je na starinski izvoran način. Behka je pjevala a Igbal je kucao uz saz. Pročulo se za njih pa su dolazili i obični i poznati ljudi da ih vide i čuju. Nastupali su u kafani Kolobara, Babića Bašči, Bentbaši,Vratniku, Kod Mehe i na mnogim drugim mjestima. Čaršija je voljela da sluša njihovo precizno i emotivno muziciranje jer uz sazlijsku sevdalinku treba da se utapa i srce i duša.
Pjesme po kojima su bili prepoznatljivi su: „Bajram ide, Bajramu se nadam“, „Akšam dođe, jacija se sprema“, „Il’ je je vedro il’ oblačno“, „Pita Fata Halil mehandžiju“, „Star se ćurčić pomamio“, „Od sevdaha goreg jada nema“, „Teško meni jadnoj u Saraj'vu samoj“. Uz pomoć Zaima Imamovića snimili su neke pjesme za Diskoton koji je objavio 1984. godine, a poslije je rahmetli Omer Pobrić objedinio dvadeset njihovih najljepših i najstarijih sevdalinki. Behka je preselila u 68. godini, a Igbal nedugo za njom u 72. godini. Prije nekih dvadeset godina Muzej Sarajeva je dobio ponudu za otkup instrumenata od nasljednika porodice Ljuca. Otkupljeni su Igbalov saz i Behkin def gdje su instrumenti deponirani u depo Muzeja Sarajeva. Otvaranjem stalne muzejske postavke u Art Kući Sevdaha a čiju je postavku uredio Muzej Sarajeva instrumenti otkupljeni od porodice Ljuca našli su svoje mjesto koje i zaslužuju.
